سد دربند

ویکی‌پدیا، آزادِ دانشنومه، جه

سد در بند[دچی‌ین]

استحكامات در بند كه زمون شاهنشاهي خسرو انوشيروان بساته بئي يه اتا ديوار خله بلند سنگي هسه كه به درازي چهل كيلومتر از كوه تا كرانه درياي مازندران يا درياي كاسپين امتداد داشته و خط دفاعي خله مستحكمي در برابر سوارون مهاجم دشمن به شمار شيه.اينتا ديوار كه از خله گت تخته سنگ بساته بئي يه هيجده تا بيست متر ارتفاع داشته.سي برج بر فراز اينتا ديوار قرار بيته بيئه.اينتا ديوار سه تا دروازه آهني داشته كه اتا دروازه اون به دريا وا بيئه.[۱]

خزران وتركان جهت همكاري با هراكليوس به دژ در بند حمله هكردنه.[۲].براي آگاهي ويشتر در باره خزران مطالب زير از دانشنامه بزرگ شوروي نقل بونه:سرزمين خزر از اتا ور به حاشيه غربي درياي مازندران تا روخنه سولاك و از شمال داغستان تا مسير سفلاي روخنه دن در نزيكي مسير سفلاي روخنه ولگا بيه.خزران در سده چهارم ميلادي پس از حمله هونا در شرق اروپا ظاهر بينه و در دهه هفتم و سده ششم ميلادي به تبعيت خاقانات ترك در بيئمونه و از اين پس در اقوام ترك مستحيل بينه.در سده هفتم ميلادي پس از سقوط و انهدام تركان خزران ش خاقانات ره جداگانه در مسير روخنه ولگا و شمال قفقاز تاسيس هكردنه.در سده هفتم ميلادي خزران كه مردم كوچ نشين بينه بلغاراي ساكن كرانه درياي آزوف ره ش تابع هكردنه و نواحي ساحلي داغستان و بخشي از سرزمين آلان و آلبانيا ره به تصرف در بياردنه.به سال 735 ميلادي تازيان از طريق تنگه داريال به سرزمين خاقانات خزر حمله هكردنه و سپاه خزران ره منهدم هكردنه و دين اسلام ره در سرزمين خزران رواج هدانه.بخشي از خزران آئين يهود داشتنه.خزران تا سده هشتم ميلادي با دولت روم شرقي در رابطه بينه.در اواخر سده هشتم و اوايل سده نهم ميلادي آئين يهود دين رسمي خزران بيه.از پايان سده دهم ميلادي خزران به نابودي و انهدام دكتنه و ديگه اثري از اونا بر جاي نمونسه.زوون خزران بطور دقيق معلوم و مشخص نيه.برخي از مأخذ زوون خزران ره مشابه زوون بلغارا دونسنه[۳]

منابع[دچی‌ین]

  1. ايران و تركان در روزگار ساسانیان.نويسنده،عنايت الله رضا 1365.انتشارات علمي و فرهنگي،تهران،چاپ چهارم،صفحه165
  2. ايران و تركان در روزگار ساسانیان.نويسنده،عنايت الله رضا 1365.انتشارات علمي و فرهنگي،تهران،چاپ چهارم،صفحه166
  3. ايران و تركان در روزگار ساسانیان.نويسنده،عنايت الله رضا 1365.انتشارات علمي و فرهنگي،تهران،چاپ چهارم،صفحه171 و 170