غزنویون

ویکی‌پدیا، آزادِ دانشنومه، جه
غزنویان

 

۹۶۳–۱۱۸۷
 

Location of غزنویون
غزنویون گتترین حالت
پایتخت غزنین (تا ۱۱۵۱)
لاهور (از ۱۱۵۱)
زبان‌(ها) فارسی (رسمی زوون)[۱]
مذهب تسنن، اسلام
دولت امپراتوری
غزنین
 - 963-977 آلپ تکین
 - 1160-1187 خسرو ملک
دوره تاریخی خاورمیونه
 - تأسیس ۹۶۳
 - انقراض ۱۱۸۷
مساحت
 - ۱۰۲۹ ۳٬۴۰۰٬۰۰۰کیلومترمربع (۱٬۳۱۲٬۷۴۷مایل‌مربع)

غَزنَویون (۹۷۵-۱۱۸۷ م.) اتا ترکی و مسلمون حکومت بینه که خاورمیونه شرقی و جنوبی بخش ره داشتنه. این حکومت ِمعروفیت دِنیا دله ویشته هند ِحملات ِشِنه. این سلسله‌ی اولین شا محمود غزنوی بی‌یه که ونه پییرون ترکی خانات جه بینه.[۲] ونه ریکا مسعود غزنوی هم این سلسله‌ی گت ِشاهون جه هسته.

شائون[دچی‌ین]

غزنویشائون
لقب نوم شروع پایان
البتکین الب‌تکین ریکا ۳۵۱
ابواسحاق ابراهیم‌بن الب‌تکین ۳۵۲
بلکاتکین (الب‌تکین ِغلام ) ۳۵۵
پیری (الب‌تکین ِغلام ) ۳۶۲
ناصرالدوله سبکتکین (الب‌تکین ِغلام ) ۳۶۷
اسماعیل‌بن سبکتکین ۳۸۷
یمین‌الدوله ابوالقاسم سلطان محمود پسر سبکتگین ۳۸۹
جلال‌الدوله محمد پسر محمود مکحول پسر سبکتگین صفر ۴۲۱
سلطان مسعود (اول)پسر سلطان محمود پسر سبکتگین شوال ۴۲۱
محمد (برای بار دوم حکومت کرد و به سال ۴۳۳ ه‍. ق. کشته شد).
شهاب‌الدوله ابوسعد مودود پسر مسعود پسر محمود ۴۳۳ (درگذشتهٔ به سال ۴۴۰ ه‍. ق.).
مسعود (دوم) ابن‌مودود ۴۴۰ (طفلی که چند هفته حکومت کرد)
بهاء الدوله ابوالحسن علی‌بن مسعود (اوّل) رجب ۴۴۰
عزالدوله عبدالرشید پسر محمود پسر سبکتگین. ۴۴۱
طغرل غاصب (غلام محمود بود ۴۰ روز حکومت کرد و به سال ۴۴۴ درگذشت).
جمال‌الدوله فرخزاد پسر مسعود پسر محمود. ۴۴۴
ظهیرالدوله ابراهیم پسر مسعود پسر محمود، ملک مؤید جلال‌الدین ۴۵۱
علاءالدوله ابوسعد مسعود (سوم) پسر ابراهیم پسر مسعود. ۴۹۲
کمال‌الدوله شیرزادبن مسعود ۵۰۸
سلطان‌الدوله ارسلان‌شاه پسر مسعود پسر ابراهیم ۵۰۹
یمین‌الدوله بهرام‌شاه پسر مسعود پسر ابراهیم (نایب سنجر) جمادی‌الاولی ۵۱۲ ق (به سال ۵۴۷ ق. / ۱۱۵۲ م. درگذشت)
معزالدوله خسروشاه پسر بهرام‌شاه پسر مسعود. ۵۴۷ (به سال ۵۵۵ ق. / ۱۱۶۰ م. درگذشت)
تاج‌الدوله خسروملک پسر خسروشاه پسر بهرام‌شاه. ۵۵۵
الفتح الغوری (بمرده‌ی ۵۸۲ ه‍. ق.)

منابع[دچی‌ین]

  1. Homa Katouzian, "Iranian history and politics", Published by Routledge, 2003. pg 128: "Indeed, since the formation of the Ghaznavids state in the tenth century until the fall of Qajars at the beginning of the twentieth century, most parts of the Iranian cultural regions were ruled by Turkic-speaking dynasties most of the time. At the same time, the official language was Persian, the court literature was in Persian, and most of the chancellors, ministers, and mandarins were Persian speakers of the highest learning and ability"
  2. تاریخ ایران و جهان (۱)، ص ۲۷۵