زرینقلم
نما
(حسین زرین قلم جه بموئه)
زرینقلم که ونه راستی نوم حسین بییه (بزائهی ۱۲۴۶ - بمردهی ۱۳۱۱ ه.ش.) اتا ساروی شاعر نوم بییه که مازرونی زوون جه طنز ِشعر گاته و فارسی جه هم اتسری شعر دانّه. فیالمثل این شعر دله که فُکاهی هسته، گِلِکی و فارسی ره قاطی-پاتی دَراِشنییه و اینتی بائوته:
باز شد وقت غروب و زدن موزیکا | سال ژاندارم و نوای تفک و شلیکا | |
یک و دو گفتن سر کرده ژاندمریها | گوش ته با تله گونِد نِه تفکیکا | |
شازده فرمانده چوینه به سرش پوستی کِلاه | مونِد نِ همچو گوزنگو سرگی پندیکا | |
اَنده از ترس تن اسلحه دستی نزوئه | ونه قنداق تفنگ بزوئه لمبیکا | |
اَمه خون و تِنِه گوشت و ونه قلیمون نهار | پی شمشیر و تفک بورده سوی باژیکا | |
ونه بیحسی و تنپروری و سستی و رأی | اَنده هسته که گودار و جوگی و نه دیکا | |
آمه دل خش که هدامی همه سرمایه خویش | ولی نیروی وطن خط شدن اجیکا | |
ونه دل خش که به ساری هسته سرکرده ما | گرچه اصلاً ندونده خود روش تاکتیکا | |
حال ما ملت بیچاره چنین است؛ چنین | خدا از تُرک نگه دار نه تازیکا | |
وَرنَه در زیر سم اجنبیان خورد شویم | با چنین سرکه خودش ترکند از یک تیکا |
منابع
[دچیین]- نوری، نظامالدین. تاریخ ادبیات و فرهنگ مازندران. زهره، ۱۳۸۰. ۶۹۱.