طالب آملی
طالب آملی
|
وه اتا مازرونی شاعر بی‌یه که مازرونی و فارسی و هندی زوون جا شعر گته. وه اتـّا گت شاعر بی‌یه که آمل دله کنار هکته و هند دله زندگی هکرده و ونه گت کیتاب نوم جهانگیرنومه هسه.
زندگینومه
[دچی‌ین]ممّدآمولی مئروف به «طالب» مشهور به ملک الشوعراء طالب آملی، از شاعرون نومدار ِقرن ۱۱ هجری و از چارتا گت شاعرون سبک هندی هسٮݴه. طالب در سال ۹۹۴ هجری آمل دله کنارهکته و در سال ۱۰۳۶ هجری هند دله بمرده. ونه قبر شهرفتح پور سیکری شمال هند دله دره، کینار قبر ونه‌رَفِخ اعتمادالدوله تهرونی،گت ِصدراعظم هند قراردانه. طالب هند دله به اوج قولّه شعر برسیه و به مقام ملک الشوعرایی دربار برسیه و در ۴۲سالگی در اوج شرف و ایعتیبار بمرده. داستان عشق طالب آملی و کوچدوستنش به هند، عرصه زمون ره بیته و به اتا از داستان‌ئون بموندستنی پهنه فرنگ مازرون تبدیل بیّه. مثنوی طالبا، داستان ونه عشق به ات کیجا به ایسم زهره هسته که از وچگی مدرسه دله همدرس وه بی‌یه. اما ثروت و شوهرت خِنه‌واده طالب که با تبار موحترمی از کاشون که چندتا از مردون و حوکمای دربار شاء عباس، اصفهان دله جزو وه بینه و مقوم شاعری و جوانی طالب نتونسته تبار زهره ره راضی هکنه. طالب برمه کرون بورده آمل حاکم پَلی و وه که شدیداً به طالب علاقه داشته با بوردن طالب از آمل موخالفت هکرده ولی آخرسَری حاکم آمل نتونسه طالب ره شه پَلی داره:
| كرشمه خله خاطر مراست مي داني | به آن كرشمه چه سازم بلاست طبع غيور | |
| هجوم غيرت آن عشوه مي دهد پرواز | به بال حسرت و دردم از اين بهشت سرور |
طالب از آمل بورده کاشان و بعد بورده شه خالوچه، رکن الدین مسعودکاشانی از شوعرای دربار شاء عباس ،پَلی و زمون تاریخ تولد اسمائیل میرزا ، عباسشاء وَچه چند قصیده و قطعه بائوته. با بوردن حکیم‌رکن‌الدین اصفهان جه و ونه بوردن به هند، طالب زمونی ره مرو دله بمونسته و اون‌وخت رادکته هند ور . اینجه بی‌یه که ونه خواخر سیتی نساء که شاعر و طبیب بی‌یه ونه بین سه بورده هند و دربار ملکه «ممتاز محل» دله موقئیتی بیته. سیتی نسا بعد از بمردن طالب به جمعهکردن منظومه طالب و زهره شهخدره بسیج هکرده .اونتی که معلومه طالب تا زمون بمردن زهره ی یاد دیّه:
| چون رفت از برابرم آن رشك آفتاب | هر ذره وجود من ازپي دويد و رفت | |
| اكنون به دام صدغم ومحنت منم اسير | آن مرغ خوشدلي كه تو ديدي پريد و رفت | |
| آمد چو نكهت گل و رفت از سرم | چو هوش گويي نسيم بود كه برمن وزيد و رفت | |
| طالب چو التماس نشستن نمودش | ديدم بزيرچشم كه در غيرديد و رفت |
بعد بمردن طالب ؛ زهره چتی بیّه
[دچی‌ین]اون گدر که طالب سال ۱۰۳۶هجری دله بمرده. چنوقت بعد خَوِر ونه بمردن آمل برسیه. به محض برسین خَوِر طالب بمردن، زهره که از زور طالب ، پریشون بیه و بورده روخنه کنار و ماهیا جا گپ بزوئه، بعد ونه همراه بورده هند ( یعنی شه خدره دم هدا او دله ):
طرز بمردن
[دچی‌ین]اتا داستانگوی دیگه گته که قبل از اینکه طالب بوره هند ونه خورد ِمار ونه غذا دله سَم شنه و وه به علت درد سم هند دله میرنه.
وابسته جِستارون
[دچی‌ین]- بورین مازرونی ویکی کیتاب دله تا ونه چنتا شعر ره بخوندین.