زرین‌قلم
زرین‌قلم که ونه راستی نوم حسین بی‌یه (بزائه‌ی ۱۲۴۶ - بمرده‌ی ۱۳۱۱ ه.ش.) اتا ساروی شاعر نوم بی‌یه که مازرونی زوون جه طنز ِشعر گاته و فارسی جه هم ات‌سری شعر دانّه. فی‌المثل این شعر دله که فُکاهی هسته، گِلِکی و فارسی ره قاطی-پاتی دَراِشنی‌یه و اینتی بائوته:
| باز شد وقت غروب و زدن موزیکا | سال ژاندارم و نوای تفک و شلیکا | |
| یک و دو گفتن سر کرده ژاندمریها | گوش ته با تله گونِد نِه تفکیکا | |
| شازده فرمانده چوینه به سرش پوستی کِلاه | مونِد نِ همچو گوزنگو سرگی پندیکا | |
| اَنده از ترس تن اسلحه دستی نزوئه | ونه قنداق تفنگ بزوئه لمبیکا | |
| اَمه خون و تِنِه گوشت و ونه قلیمون نهار | پی شمشیر و تفک بورده سوی باژیکا | |
| ونه بی‌حسی و تن‌پروری و سستی و رأی | اَنده هسته که گودار و جوگی و نه دیکا | |
| آمه دل خش که هدامی همه سرمایه خویش | ولی نیروی وطن خط شدن اجیکا | |
| ونه دل خش که به ساری هسته سرکرده ما | گرچه اصلاً ندونده خود روش تاکتیکا | |
| حال ما ملت بیچاره چنین است؛ چنین | خدا از تُرک نگه دار نه تازیکا | |
| وَرنَه در زیر سم اجنبیان خورد شویم | با چنین سرکه خودش ترکند از یک تیکا |
منابع[دچی‌ین]
- نوری، نظام‌الدین. تاریخ ادبیات و فرهنگ مازندران. زهره، ۱۳۸۰. ۶۹۱.